Όπως σμίγουν ερωτευμένα
Τα χρώματα δυνατές συγκινήσεις ξαφνιάζοντας κι εγώ
Που ποιώ ένα ήθος λουλουδιών που ενστερνίστηκαν απέθαντη άνοιξη
Τελεσίδικα μόνος παρακολουθώντας από κοντά
Τις συγχορδίες των άστρων και την ρέουσα μουσική
Των κελαηδισμών που απέβησαν
Μοιραίοι για την εθνότητα των αθεράπευτα ονειροπόλων
Συγκεράζοντας το φως της ψυχής με του λεπιδιού το ατσάλι
Τις νύχτες που με γαλουχήσανε κι ως μες τα στήθια μου άφησαν χνάρι
Κοιτώ το μισό και τρεχάτο φεγγάρι τους γλυκαίνει η καρδιά μου
Πάλι αγαπώ την θάλασσα τα κοχύλια της ξεβρασμένα στην απόμερη ακρογιαλιά του δειλινού την μαντική που το καταλαβαίνεις πια ότι θα λάμψει το αύριο μοσχοβολώντας νάρδο και τρεμίζοντας μες την καρδάρα τ’ ουρανού το γάλα της μαγικής των λεξιλογίων συλλαβής.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου