Η μητέρα μου καταστρώνει σχέδια για το πλάνο της μέρας.

Σκηνοθετούν οι γλαφυροί άνεμοι και το σπίτι

Καταπίνει την ταυτότητα των ενοίκων του. Γυαλίζουνε

τα σκεύη του στα ράφια

Και μια πρωινή ιστορική ηλιαχτίδα

μπαίνει από το παράθυρο

Τρίβει το ένα πιάτο πα’ στο άλλο

Τρίζοντας από γυαλιστερή ματαιοδοξία. Τότε

Μια ευγενική σιωπή έρχεται και διεκδικεί τα πρωτεία

Ανάμεσα στις οικοκυρές των θνητών.

Η μητέρα μου καταστρώνει σχέδια για το πλάνο της μέρας.

Τόσο μικροσκοπική τόσο διάφανη

Που ο ήλιος εκθέτει σε θέα την καρδιά της.

Διαρκής ήχος από φωνές πουλιών και φτάνω κάποτε

Να αντιλαμβάνομαι ότι δεν στερεώθηκε καλά ο θόλος

Και το ταβάνι των δευτερολέπτων θ’ ακουμπήσει πάνω μου

Κάνοντάς με να μην πιστεύω σε καμιά εξουσία..