ο Θεός θα μας πει τα παλιά της γιαγιάς παραμύθια.

Ακούω προσεκτικά. Η νύχτα είναι ένα ρυάκι
πάνω στο στήθος μου.
Το φεγγάρι ξεκαρφώνεται και πέφτει απ’ τον ουρανό.
Μισό φεγγάρι, του πόνου ενθύμιο.
Το φως του αέρα πάνω απ’ τις λεύκες ευνοεί αντικατοπτρισμούς.
Στέκεται παγωμένη η μνήμη.
Το προάστιο βουλιάζει στον άχρονο χρόνο και οι αμφιβολίες μου συνθέτουν ένα αύξοντα αριθμό
που τελειωτικά με πεθαίνει.
Λαχανιασμένα παιδιά με τα ποδήλατά τους
πάνε προς τις φωνές των μανάδων.
Νύχτωσε κι άλλο.
Το ποίημα μου κλειδώνει την πόρτα του κι ανάβει το φως.
Όλα θα κοιμηθούν απόψε μες την επιπλωμένη συμπάθεια.
Αν βρέξει πάλι, θα μεταφραστεί σε δάκρυα ο ουρανός.
Κι ο Θεός θα μας πει τα παλιά της γιαγιάς παραμύθια.