Καμία αντίρρηση για τον έρωτα.

Ακίνητη όπως σημαία που πάγωσε
ανάμεσα σ’ αυτό που διαλαλεί και αυτό που πιστεύουν οι άλλοι
τελεσίδική σαν άγαλμα
και ψυχρή όπως η κρύα καρδιά του μαρμάρου
ατσάλινη και λαμπερή σαν να ετοιμάζεται σαν μαχαίρι να σφάξει
υδρόφιλη κυνηγώντας φεγγάρι και την αργυρή περιουσία του
φορώντας καλυμμαύχι για να λειτουργήσει
μπρος απ’ την άγια τράπεζα των ιδεών
πέφτει η νύχτα

Κούρνιασαν τα πουλιά και ο ίσκιος του Θεού που εργάζεται
ακόμη στην αγάπη, βάφει νωχελικά τον ορίζοντα.
Οι δρόμοι γυαλίζουν κάτω από τους φανοστάτες σαν λουστρίνια που φορά η γη.
Λαμπιόνια κόκκινα, λαμπιόνια δυνατά
φρενάρουνε την επικοινωνία, την εκμηδενίζουν.
Ζω και θαυμάζω!

Ένα πούπουλο έγνοιας πουλιού αλαφροπετά κάτω από το φρύδι του μεσάνυχτου.
Ένα κεχριμπαρένιο δάκρυ δέντρου ιριδίζει
Περήφανο και με υπεροψία συμπυκνωμένη εκατομμυρίων ετών.
Ένα σενάριο ησυχίας παίζεται επάνω στην σκηνή του τώρα.

Καμία αντίρρηση για τον έρωτα. Σε δεσμεύω κορμί με κορμί
και σε αλυσοδένω επάνω στο κρεβάτι του πόθου
όπου δυο ροδοπέταλα πτυχώνουν τα σεντόνια και αφήνουνε
ελεύθερα των φιλιών τα λευκά περιστέρα.

Βάψε λοιπόν με άλικο φως της ζωής την πλατφόρμα
ντύσου τον περιώνυμο άνεμο
κράτα στην αγκαλιά σου το σκότος που τοκίζει ο Σεπτέμβριος
κι έλα κοντά μου και κάνε με πολύ να πιστέψω!