Πού πήγε η κοκκινομάλλα μου;

Στα μάτια μου χορεύουν  μπαλαρίνες με αέρινα κορμιά
Το γλέντι των ήχων ανάβει και του βιολιού η καλλικέλαδη ψυχή
Απολά σύμβολα νότας να κουρσέψουν το μωσαϊκό της μουσικής
                                 Εκστασιάζομαι κι ακούω
Δακρύζω από το ντο στο λα κι από την ουτοπία που καταπώς φαίνεται σαρκώθηκε
                     Επιτέλους!
Χαμόγελα σκορπούν οι μέλισσες που σάλεψαν πάνω απ’ τα λουλουδάκια
                       Κορίτσια ηλιόδοξα μαγεύουνε την ώρα που σκλαβώθηκε
μες το βιβλίο φθίνουσας εβδομάδας
                                                             Αλλά ξαφνικά
Πού πήγε η κοκκινομάλλα μου;
Που την χάζευα να λικνίζεται σαν μίσχος
λουλουδιού μέσα στην πίστα των ματιών μου;
Μόνο το άρωμα της νιώθω και εκείνο το χαμόγελο
που με συγκλόνισε
Πάνω απ’ τα ονόματα των φυτών,
μες την επιγραμματική σιωπή
Ατενίζοντας σίγουρη προς την αδέκαστη  μοναξιά μου-
Πού πήγε η κοκκινομάλλα μου
              Και βράδιασε ξαφνικά και απόμεινα
                    με μια λεξούλα ποίημα
Που τρίζει από τα φωνήεντα και από την ικμάδα
ενός κομποδεμένου νοήματος;