Περιδιαβάζω στην ακάματη γραφή που μ’ έθρεψε.

Το φθινόπωρο είναι ένας τίτλος ιδιοκτησίας της βροχής.
Τα πεσμένα φύλλα συναντούν τον αέρα και τα λασπωμένα πεζοδρόμια
Παρασυρμένα ως το ρείθρο που τα οδηγεί στην πιο πικρή απώλεια.
Καμία λύπηση. Ο χρόνος αδυσώπητα χλευάζει
Αδυναμίες και λόγια αισθημάτων που ξεθύμαναν
του  παραώριμου καλοκαιριού.
Περιδιαβάζω στην ακάματη γραφή που μ’ έθρεψε.
Κάθε κλαράκι δέντρου και μια λέξη ανθισμένη.
Δύσκολη έγινε η νυκταλωπία μου-  ακολουθεί την κουκουβάγια
που ζει στωικά την νύχτα και αλφαδιάζει
την σιωπή με ένα φέγγος θανάτου.