Νικώ στην μοναξιά μου

Μερίδια κυμάτων σαν αυτά που μοίρασε η θάλασσα σαν κλήρο στα στιλπνά κοχύλια της.

              Τα δέντρα ανασαίνουν ησυχία και υγρασία απόκοσμη.              

Πέφτει το βράδυ.

                                                   Νωχελικό.

                                                                      Ανηφορίζουν αιγοπρόβατα για το μαντρί.

                        Ο ουρανός ξεφορτίζεται.

                Σιντεφένια άστρα κινούν κατά την πλάστιγγα της δικαιοσύνης, το φεγγάρι.

                                                                           Το ντέφι των φύλλων ξεκινά.

             Δρεπανηφόρες σκέψεις βασανίζουν του κεφαλιού μου το πέλαγος.

                 Νικώ στην μοναξιά μου και ψάχνω

                                                                      Σ’ ένα λευκό χαρτί την μαρτυρία μου.

                         Ακάνθινο ετούτο το αρχονταρίκι.

                                            Μονάζω κι ας είμαι μες τους πολλούς κι όμως ο ένας

                                                          Που ζητά των απλών πραγμάτων το θέσφατο.