Ενιαία σύνολα μιας πραγματικότητας που αλλάζει
Βαθιά ριγωμένες γκρίζες συννεφιές
Κι ο ουρανός πάνω απ’ το κεφάλι μας βαραίνει.
Κάνει να βρέξει·
η γη σκυθρωπάζει
και προσεύχεται
Σε ομοούσια νερά, σε αινιγματικό αεράκι, σε φως παλινδρομικό
Καθώς οι δημητριακές της εξάρσεις
αντεπιστέλλονται στον ήλιο
Που κρύφτηκε σαν μ’ έναν τρόπο κρυψίνους.
Τι πρεσβεύουν οι μοναστηριακοί καλόγεροι που με κατοικούνε;
Πού πάω κι εγώ που τρέμω μες του σκοταδιού την υποψία;
Μόνο την ποίηση έχω κι εσένα
που δεν χωράς με τόσα αισθήματα
πια μες τα λόγια μου..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου