Αλαΐας 33 που περπατώ κάτω από το έρημο τσαρδί του Καζαντζίδη

 

Γυρνώ στις φτωχογειτονιές, η πόλη είναι μελαγχολική
Τραγούδια ακούγονται λυπητερά κι η ώρα πάει του βρόντου
Αλαΐας 33 που περπατώ κάτω από το έρημο τσαρδί του Καζαντζίδη
Νέα Ιωνία συσκοτισμένη

Αλλοδαπών προσώπατα, γριές γυναίκες
Σαν να επιβίωσαν από μιαν άλλη ιστορία
Πεύκα γερτά και φθινοπώρου ανάγνωση
Αλλιώς εκκολάπτει το φως η ελπίδα

Βρίσκω την ποίηση σε μια γωνιά που η ψυχολογία ζαρώνει
Την τολμώ σαν ένα βήμα που κάποιες φορές δεν θα με βγάλει πουθενά
Καταπίνω φαρμάκι της και
Σώζομαι μες την βεβαιότητα ότι η κάθε μετοχή της είναι αχιβάδα
Που ανοίγει το κορμί της να μου χαριστεί

Κέλυφος έχω πια, έγινα κατιτίς σαν άτρωτος
Δοκιμάζω την σιωπή μου στο έπακρο
Κοιμάμαι με το όνειρο αγκαλιά
Ξέρω από πόνο

Καλημερίζω ετούτους τους ανθρώπους που ακόμα
Μπορούν να γελούν
Μαθαίνω να επιμελούμαι το κελαρυστό τραγούδι
Που λέει το νερό όπως κυλά πλάι στα ρείθρα
Ταξιδεύοντας κατά το απόλυτο άγνωστο.