Τι αγαπά η καρδιά μου τελικά;

Τι αγαπά η καρδιά μου τελικά;

Τι αγαπά η συνήθεια μου η οξεία;

Παρατέταρτο έντεκα- πουθενά δεν είμαι

Παρακολουθώ ένα σύμπαν ξεχαρβαλωμένο ευρωπαϊκό

Η Ελλάδα φοράει πουκάμισο του Νέσσου. Δες

Παρακμάζει η λεβεντιά της. Όμως

Εγώ την ήθελα να πρωταγωνιστεί

σε μια θεατρική πράξη απέραντα ιστορική. Πάλι.

Τώρα την μπουκώνω με θαυμαστικά.

Είμαι ο πικραμένος ποιητής της.

Γυμνάζω τους στίχους μου στην ανέχεια·

Μου τέλειωσαν τα καλολογικά στοιχεία·

Απλά ουρλιάζω σαν για να σκεπάσω με κραυγές

Τις χρηματιστηριακές βόμβες

Που σκάζουν τριγύρω μου·

Πάππου προς πάππου είμαι ένας ξεροκέφαλος που κάνει αυτό που θέλει και δεν μετανιώνει·

Κατά βάθος αγνός

Σαν λουλουδένια χάρη του περιβολιού μου..

Προσθέτω μια λέξη αφαιρώ μια λέξη

Το ποίημα είναι αυτό που οξυγονώνει τα όνειρα

Τελεσίδικα αποφασισμένος απόψε

Συγκλίνω με το οικουμενικό αγαθό

Κάθε ειρηνικής πλεύσης.

Αγιάζω για να τραφούνε οι πάντες με ελπίδα

Ξεστομίζω απλά τον αναγκαίο σκοπό της..

  18.2.2012