ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ..

Μετά ήρθανε τα κορίτσια

με τα μεγάλα τατουάζ και τις πέτσινες μαύρες τους μπότες

κάπνιζαν  όπως να θέλανε να πολεμήσουν ..

τα νύχια τους μαύρα -   σαν νέο αιλουροειδές

κι αγριεμένες -      όπως να ήρθαν από έναν αμφισβητούμενο δικό τους παράδεισο..

"κι εσύ ποιός είσαι που κοιτάζεις

την ζωή λες και ο εξυπνάκιας την περιφρονείς;"   με ρώτησαν

"μπες στην φωτιά καημένε, δεν σου σώθηκε

δα η ψυχή… ή μην δεν έχεις;  και τότε

τι μου 'λεγες πως γράφεις ποιήματα; τι να τα κάνω;"     κι έφευγαν

μες τον αέρα του φθινόπωρου

μαυροντυμένες και απρόσκλητες      σαν μοίρες

φουμέρνοντας επίμονα    σαν να ρουφούσαν

όλο το οξυγόνο του πλανήτη μας..

τις κοιτάζω που είναι θεές σε έναν άλλο πιο δίκαιο κόσμο

ζητώ να κλέψουν τα μάτια μου απ' την περισσευούμενη χάρη τους

ετούτα τα παιδιά που δεν είναι δικά μου

ούτε δικά σου ούτε κανενός

μόνο τα γέννησε η για τον καθαρμό του αιώνα έτσι προσήλωση..