Κρατώ ένα αρχαίο κάτοπτρο "την όψιν ειδέναι"…

Γεννήθηκα σε πολιτεία που της έλειπαν οι ανθηρές προοπτικές.

Ο χρόνος ήταν πάντοτε ο διάβολός μου.

Δεν αξιώθηκα, πολλές ελπίδες.

Κι όμως είχα πιστέψει τόσο έντιμα το φως που, μέσα μου,

ιδρύονταν τα κράτη κάθε αθωότητας.

Ήπια ελληνικά φαρμάκια.

Φεύγω τώρα σαν ένας ταξιδιάρης πελαργός μες το στερέωμα.

Η πρωινή σκέψη είναι κι η ύστερα σκέψη: είναι σαν ένα τραγούδι υπερφίαλου ανέμου πάνω από την στρωτή καταγάλανη θάλασσα.

Αν δεν σε δω είναι γιατί τα μάτια μου εξασκήθηκαν πιο μακριά

να βλέπω απ' το γύρω μου ρέον…

Κρατώ ένα αρχαίο κάτοπτρο "την όψιν ειδέναι"…

Ποιός είμαι τελικά αφού είμαι ένας άλλος που τις νύχτες δεν κοιμάται γιατί οι λέξεις τον κατασπαράσσουνε;…

Θ' ακουστώ πάνω από κείνα τα κάστρα που ερημώθηκαν και τώρα οι χωσμένες πέτρες τους μόλις που εξέχουν μέσα στην σημερινή πραγματικότητα..

Θα τραγουδήσω τον Αίολο άνεμο.. Οι στίχοι μου

θα λαμπυρίσουν σαν τα λουλούδια στο φως. Θα σβήσω

γινάμενος επιγραμματικός λόγος που μόλις σε μια ανάσα χώρεσε

το λίγο του, το όλον…

                                                                     7.12.2009