ΔΕΛΦΟΙ…

Βασανισμένο μυστικό της ανοιξιάτικης ανθοφορίας

κυριαρχούμενο από τις μεταδοτικότητες των χρυσαφένιων ηλιαχτίδων.

Σε αγγίζουν οι ρίζες του νερού, σε σκουντούν

οι ριπές του ανέμου.

Στέκεσαι στην αινιγματική σκαλωσιά της φασολιάς που σκαρφαλώνει

στον ουρανό

σαν παραμύθι..

Στους Δελφούς άρχισε ο χρησμός σαν όνειρο.

Ο Απόλλωνας δάγκωσε τα χείλη

γλυκά

μην θέλοντας να ξεστομίσει

τα δύσκολα.

Οι μυρωδιές μαγιάτικων ανθών

μ’ έφεραν σ’ έναν κόσμο μ’ αναθήματα.

Λευκά περιστέρια φτεράκισαν

ελεύθερα μέσα στον λαγαρό αέρα

που ήθελε

την αρχαιότροπη μουσική του!

Δεν μου αποκρίθηκε η Πυθία·

οι θεοί δεν άκουσαν τις απορίες μου·

ανέβηκα όλον τον ανήφορο ψάχνοντας την προγονική λαλιά,

συγκλονισμένος μέσα στα απομεινάρια

των αφιερωμένων θησαυρών·

έφτασα στο στάδιο αποκαμωμένος·

κάθισα στην κερκίδα:

θεατής και ζητιάνος·

είχα το σπουδαίο άλογο της σκέψης δαμάσει.

Κινηθήκαμε σαστισμένοι μέσα στο πλήθος που κραύγαζε

χαρίζοντας πάλι στον μάντη θεό

το πάθος του!

                                                                           Ηράκλειο   1980