Ξίφος αψύ που σήκωσαν τα Αροάνια!
Κι από μια κόψη που αστράφτει
κάτω από τον ήλιο
το δηλητήριο στάλαξε
μες το νερό που η Στύγα κρύβει.
Απλώθηκε σαν ευχαριστημένη
γαστέρα εμπρός μου ο κορινθιακός!
Αμπέλια κοίλα και αμπέλια
κυρτά. Στην γη επάνω
την ξαναμμένη.
Τυρβάζουν κάτι από σύννεφα αραιά οι πλαγιές.
Και για τον δρόμο που μιλούμε
ξεκόβει το μυαλό κατά τα ύψη που αγαπά:
Ζητά μια έμπνευση δαιμονισμένη η Ελλάδα!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου