Η θεία κωμωδία…

Άσε το κίτρινο δάκρυ της τουλίπας να ποτίσει το χώμα,

Η νύχτα γέρνει, το φεγγάρι σου λιώνει σαν από πάγο να του ήτανε η φωνή,

Τα άστρα δεν σου μιλούν, η θρησκεία των γιασεμιών συμπληρώθηκε

Με εκατό οσίων ροδοπέταλα, το αεράκι τα καρφώνει

Πάνω στην ρέμβη, η ποίηση είναι μια ελαφίνα που δεν στάθηκε λεπτό..

Τι πρόζα πρόσφερε το φεγγάρι μετά; Η νύχτα ήρθε

Στον μυχό που γέμισε η αγκαλιά του πλοιάρια της νοσταλγίας·

Έπιασα τα ξέφτια της δύσης και ο ορίζοντας καρφιτσώθηκε στο λευκό πέτο μου-

Η τραγωδία που απέφευγα αγάπησε την θεία κωμωδία..