Όπως πέφτει το βράδυ, κατοχυρώνουν σκοτάδι τα ακούραστα τρωκτικά

130.

Όπως πέφτει το βράδυ, κατοχυρώνουν σκοτάδι τα ακούραστα τρωκτικά-
τρυπούν το κορμί της γης σαν ένας επιδέξιος μάστορας
που κάνει να υφαίνεται η σκέψη με το χώμα.

Κι εκείνο το χοϊκό αδέσποτο σκυλάκι του ανέμου, ολοένα
γαυγίζοντας, πάει
προς την πιο σκοτεινή μεριά
του δεκαπεντασύλλαβου.

Εγώ.. Που απορώ με την ζωή μου, εγώ…
Κι εσύ…
που είσαι βυθισμένη μες την περιπέτεια
μιας Κυριακής που απίστησε και θέλησε να μείνει
στον περασμένο αιώνα..

Αλλά ποιός γερνά; Και πώς;
Ποιός χάνεται
μες τις περιπλανήσεις του μυαλού και γίνεται ο καταδότης
του ίδιου του εαυτού;

Ποιός είναι; Πού τον πάνε οι δρόμοι του;
Και αν ο άνθρωπος είναι ο τρόπος
πού θα τον καταλήξουνε οι λυρικές οδύνες του;