ΜΠΕΛΕΣ…

ΜΠΕΛΕΣ…


Κάλμα στα απογέματα των άνω χωριών που τα χωρίζει
μία ανάσα απ’ την ρίζα του βουνού.
Νερά που τρέχουνε σαν να χτυπούν το τύμπανο μιας ζωντανής καρποφορίας.
Και ήλιος κάποτε- δυνητικός, νόημα δίνοντας
στην μοίρα της γαλάζιας μέρας. Ωστόσο
χτες,
ο ουρανός μας ξάφνιασε, λύνοντας τα θηρία του να πολεμήσουν
τις ώρες του βραδιού.
Μείναμε μέσα, διαβάζοντας, ακούγοντας που τα πολέμαγε όλα η βροχή.
Και τα μπουμπουνητά που κάναν ν’ αντηχεί το μπάσο στο ηχείο τ’ ουρανού:
ώρα πολέμου..
Κρεμάστηκαν οι λέξεις σαν από το ύψος μιας σταγόνας που πίνει
το χώμα κι ανασταίνεται.
Έτσι όπως η νύχτα καταγράφει υποψίες και θέληση
των ζωντανών θεών ενός παμπάλαιου μύθου.