ΤΟΠΙΟ..

ΤΟΠΙΟ..

Πάνω από το εντυπωσιακό λιμανάκι που ο ήλιος σκουντουφλά το πρωί, πάνω
στα προπαροξύτονα βράχια
μια μουσική των πεύκων που καρφώθηκαν οι βελόνες τους
πάνω στο πρόσωπο της γης..
Και μετά μεσημέρι..

Που φρενιάζοντας ένας λαός τζιτζικιών εκδικούνταν
την απελπισμένη σιωπή
της προηγούμενης νύχτας..
Ιούλιος!

Περίτεχνα δεμένα τ’ ακρογιάλια μ’ ένα κύμα πια σιγανό
που, δοξάζοντας τα ύδατα, αφρίζει..

Και οι κοπέλες που πέρασαν με τα γέλια
και τις ευθυμίες του ωραία σταλμένου Σαββάτου
εφτά φορές ψηλά, μες τον αέρα τ’ ουρανού
οι ήχοι από την φλογέρα του θεού
να, έλαμψαν!

Και έγινε γυμνό παιδί που παίζει
με θάλασσα το απόγεμα..

Και το κοιτούν φιλόστοργα τα δύο μεγάλα μητρικά σου μάτια!