ΤΟ ΣΠΙΤΙ…

ΤΟ ΣΠΙΤΙ…

Να σου λέει ο ήλιος με την υπερούσια τόλμη του, να σου λέει το φως..
Και, κάτω από τον ίσκιο της μεγάλης καρυδιάς, ένας λωτός που επιμένει
να μυρίζει Όμηρο,
εκεί,
στα άνω-Πορόια..
Θερισμένα τα χόρτα και τα κακόβουλα ζιζάνια
που κλείσαν τότε την αυλή
του σπιτιού
που το έψελνε με ένα ήσυχο κελαρυστό
μούρμουρο ο απέναντι νερόμυλος..
Οι φίλοι ασήμι στην καρδιά!
Και ο καφές που άχνιζε μετά
που ήρθε σαν από τον στίχο το απόγεμα
να μας καλοκαρδίσει!
Αυτές οι ζωτικές περιουσίες μου
μίας φιλίας που λάμπει
και την κρατώ ευλαβικά σαν να μου γίνεται θρησκεία
μέσα σε τούτη την αλλόκοτη και που πικραίνει εποχή..

ΜΑΚΡΥΝΙΤΣΑ..
ΣΕΡΡΕΣ..