Κάτω από τον ουρανό ενός μακεδονίτικου τοπίου

153.

Κάτω από τον ουρανό ενός μακεδονίτικου τοπίου, μέσα
στον έξω χρόνο, εκεί
που συναντά σαν από μάγια το νερό την βλάστηση, πλατάνια
θεοτικά σκεπάζουν με στοργή το χώμα
που τα φιλοξενεί.

Και είναι έτσι πια ταυτόχρονα μέσα στην άλλη διάσταση
που αόρατη, υπάρχει, εκεί.

Νερά
που τρέχουν όπως από ύμνο μυστηρίων
σε έναν χοϊκό θεό.

Νερά
καθάρια, πλούσια, υποσχετικά
χύνονται ‘’μες την άβυσσο την μοσχοβολισμένη..’’

Την ψυχή μου βρίσκω, πρωί
που ο ήλιος τόσο μου μίλησε
μετά
που τον συνάντησα σε ένα ξέφωτο να θέλει μου δώσει
ξανά ελπίδα..