Τώρα που ό,τι λέω είναι βότσαλο

Τώρα που ό,τι λέω είναι βότσαλο
ψηφίδα μιας αδιάβαστης θάλασσας
οι ουρανοί μου αγγίζουν το άπειρο,
γλαυκά γίνονται τα λόγια,
προεκτείνεται η ευθεία τους-
και είναι μία τεθλασμένη σκέψη μόνο που μου απομένει
όταν να συλλογίζομαι πατρίδα..

Θα γεράσω άραγε ποτέ; Έλληνας των αρχαιοφώτιστων ονείρων
και θα γίνω όπως παλιών λόγων μισό-
σβησμένη μουσική- αιθρία
μιας μέρας που την παρέδωσε αλλιώς στον κόσμο ο ήλιος..

Θα αναστατωθώ να ξέρω που υπήρξα
καβαλάρης ανέμων-
Εκείνοι με το πέρασμά τους
ανάμεσα σε όλα, αμαρτάνουν..

Το κόκκινό μου, το μπλε
το κίτρινο, το άσπρο
το βιολετί που έχω, το γαλάζιο
θα πλουτίσουν το βλέμμα μου- πολύχρωμα θα βλέπω
ως και τον θάνατο του όντος..

Και γίνονται
απόλυτα εφαρμόσιμες οι θεωρίες μου..

Από τα όνειρα προέρχομαι
παράξενων μυσταγωγών της νύχτας..