Ολημέρα ο ήλιος

150.

Ολημέρα ο ήλιος και στο ψηλό καρφί
του τοίχου ένα περίεργο κάδρο
που είναι ασπρόμαυρα γραμμένο:
Μια γυναίκα που χαράχτηκε γυμνή
να την τρώνε οι χρόνοι.

Τα μαλλιά της
κάστρα που δεν ποτέ και πάρθηκαν.
Τα στήθη της
γυμνά: πολεμίστρες του αδύνατου.
Τα χέρια της
λιμενοβραχίονες
που εκτείνονται
μέσα σε μία θάλασσα παρόντος.
Οι μηροί-
βουνά που θυμίζουνε:
αν τ’ ανεβείς
θα σ’ εξάψει η έκπληξη
του ηφαιστείου:
εκεί..

Γυρίζουνε τα μάτια προς το επικίνδυνο μέλλον.

Έζησε; Ή είναι πιο φανταστική
κι από το φως που τρίβεται επάνω στον λευκό μεγάλο τοίχο
αφήνοντας ένα άρωμα του παρελθόντος;…