Παρηγορούμαι που χωρίς περιουσίες πια εγγράφων

Παρηγορούμαι που χωρίς περιουσίες πια εγγράφων
και μόνο με τις εγγυήσεις πάθους,
γυρίζω
μέσα στον κόσμο σαν ένας απρόσκλητος
μοναχός από αυτό το μοναστήρι
που το ηγουμενεύουν οι αδέσποτοι άνεμοι.

Και δεν είμαι, δεν έχω ειλικρινά τίποτα που ν’ αξίζει να το πάω στο αύριο
με το άγχος που οι άνθρωποι να πάνε την κτήση τους έχουν.

Όλα μου τα υπάρχοντα μια ζωντανή πυρά,
ένα πάθος αινιγματικό που απ’ αυτό θα πεθάνω..

Ετούτο πια κατάντησε σαν δηλωθέν εισόδημα στην εφορία του ουρανού-
σαν μια δεκάτη που την αποδίδουν άμεσα τα λόγια μου
με κάθε μια θυσία..

Όμως,
ας παρηγορηθώ..
Γιατί το ξέρω ότι ένα φωνήεν
Ομηρικό αξίζει
όλα που κατόρθωσα
μέσα στων λέξεων την ασκητεία.
Κι ας γίνει επιτέλους άρχοντα
Χρόνε το θέλημά σου! Ας ταφώ
κάτω από τον τύμβο των ομοιοκατάληκτων
ιδεών που κάνουν μέσα μου
μια χαρωπή και απροσδιόριστη
χαμένη Ατλαντίδα..