Ο χρόνος που φεύγει αφήνοντας καμαρωτούς τους παλιούς μιναρέδες

171.


Ο χρόνος που φεύγει αφήνοντας καμαρωτούς τους παλιούς μιναρέδες
είναι σκληρός: όλα είναι στυφά επάνω του- σαν
φρούτα που αναταράξανε της γεύσης σου τον ουρανίσκο.

Κι από τα πεύκα που τα κέντησε επιδέξια ο κεντρωτής,
ένα σάλιο ρετσίνι που κυλάει αργά και συλλέγεται
μέσα σε καρφωμένες στον κορμό λαμαρίνες-
ίσως για μια χημεία του κρασιού.

Ωστόσο
οι ρίζες είναι αιώνια οι ρίζες
που προχωρούν υποχθόνια, διασχίζοντας
το δέρμα της γης.

Αυτό το σμήνος από επίμονα νεύρα
που τρυπανίζει το γύρω πεδίο κι απλώνει
κάτω από το εύφορο χώμα, μέσα
σε μία μνήμη του τοπίου
παρόντος, του χθες…