ΘΡΑΚΙΚΟ… ΟΜΑΛΟ..

ΘΡΑΚΙΚΟ… ΟΜΑΛΟ..

Πέρα οι λεύκες, ψηλές, φυλακίζοντας
άνεμο. Και πιο εκεί
χωράφια με μαζεμένες αχυρόμπαλες, χωράφια
που καταγράφει στα υπάρχοντά του ο ήλιος
ξανά.

Και πλάι στον δρόμο η φτέρη με
τα σπαθάτα φύλλα της.
Τα άσωτα βατόμουρα, οι καρυδιές
που υπόσχονται την σύνεση του φρόνιμου που θα σε βρει
ο ίσκιος του, σαν δώρο, δέντρο.
Και των πουλιών οι συμμορίες να, εκεί:
ο τσαλαπετεινός που επιμένει
να βγει στο άγνωστο-
και το σπουργίτι που ‘ναι η φωλιά του
απεριποίητη περιουσία-
χελιδονιού το πέταγμα, αιφνίδια πτήση
λίγο πριν απ’ το εκάστοτε απρόσμενο..

Γυμναστικές ασκήσεις των φυτών
που θα λυγίσουνε μέσα στον τόσο αέρα
του επικού, σίγουρου απογεύματος.

Κι ο άνθρωπος, εκεί, με την σειρά του
που κατοικεί με προϋπόθεση αιώνιας ζωής τον ουρανό-
νάτος κι αυτός.

Καπνίζει και σκέφτεται πως μόνος του είναι
όλη η σπουδαιότητα ετούτης της δημιουργίας..