Εκείνο το παράξενο συστατικό που διαφεύγει από την λήξη των ονείρων

172.

Εκείνο το παράξενο συστατικό που διαφεύγει από την λήξη των ονείρων
και πλανιέται στον αέρα ολόγυρα-
Την ώρα που το πρώτο λεωφορείο κουβαλά
αλλοδαπούς εργάτες στα μεγάλα ναυπηγεία-
και στις παλιές αυλές, μέσα σε μια ντενεκεδένια γλάστρα, ο βασιλικός
σκουντά με το άρωμά του
το διψασμένο σου ρουθούνι-

Τα πεύκα γέρνουν προς τον άκαρπο νότο-
η αυγή έρχεται-
το ποίημα υποδόρια μελανώνεται και πλησιάζει.

Ένα σπουργίτι αφήνει την φωλιά του και χάνεται
μες τον προστακτικό ουρανό-
Ένας αγουροξυπνημένος νοικοκύρης που ακούει
το φιλότιμο της ζέστας να στεγνώνει
στο σκοινί τα απλωμένα του πουκάμισα-

Μετά η μέρα προχωρά και η πόλη ξυπνάει αφήνοντας
απ’ τα σπλάχνα της έναν
θόρυβο μηχανών που ρονρονίζει
παθιάρικα
νικώντας κάθε ελπίδα ησυχίας.

Και στα μισάνοιχτα παράθυρα των σπιτιών, των γραφείων, των συνοικιακών
καταστημάτων, εισβάλει
ένας μπερμπάντης άνεμος, σιγανός, μειλίχιος, πράος
που τιθασεύει την σκέψη όλων ίσαμε εκεί που γίνεται
να αφαιρείται απ’ τον χρόνο ο θρησκευτικός του υπαινιγμός…