Όσα είπα μου αρμόζουνε πια σαν τιμωρία-

Σκίζεται κάπου ο ουρανός,

                                              εκεί στο βάθος,

                                                                         κατά τα βουνά

                               Και σαν χωνί μεγάλο χύνει

                                 Ένα φως υστερνό του ήλιου

                                     καλουπωμένο

                                        Πάνω στην μεγαλεπήβολη Δύση.

                               Όσα είπα μου αρμόζουνε πια σαν τιμωρία-

                                             Γι αυτά θα δικαστώ

                                         Στον αιώνα τον άπαντα.

                         Κι όμως

                            Αμετανόητος τα ίδια θα έκανα

                               Και θα ξανάκανα- ώσπου

                                  Να με προσέξει ένας οποιοσδήποτε θεός..

             Χασμουριέμαι κάτω από το δέντρο της κολάσεως, ο ύπνος με παίρνει

                                         Για τίποτα δεν μετανοώ-

                                   θα γεμίσω τις μεγάλες υδρίες μου

                                     Ομορφιάς ύδωρ και πλησμονή!