Μεγάλη Πέμπτη που είναι όλα όπως ολοστρόγγυλος άπεφθος ήλιος-

Μεγάλη Πέμπτη που είναι όλα όπως ολοστρόγγυλος άπεφθος ήλιος-
κάποιος στολίζει απέναντί έναν επιτάφιο-
η ψυχή μου ξέρει αυτή την θλιμμένη περιφορά ανάμεσα στο "δέον" και το "μέλλει".

Κάπου στον Ωροπό, κοντά στο μεσημέρι- ό,τι γυαλίζει είναι ατόφιο χρυσάφι-
η ψυχή δέεται, η ψυχή είναι μια ασύνορη χώρα
που τα υψίπεδά της κρατά
ένας στρατός αισθημάτων.
Και ο Ιησούς των συνειδήσεων λάμπει
ολόλευκος
ανεβαίνοντας την αόρατη κλίμακα του ακριμάτιστου- εκεί όπου

ο άνθρωπος για να μην σφάλει ερωτεύεται και γίνεται
ο ένας για τον άλλον ασπίδα
που την ορθώνει ένα γλυκό φιλί…

1.4.2010