Φορώ τις κουρασμένες πυτζάμες μου, κυνηγώ το κατόπιν τα όνειρα

Φορώ τις κουρασμένες πυτζάμες μου, κυνηγώ το κατόπι τα όνειρα
η πόλη μου είναι ένα θαυμαστικό πάνω στο σώμα της υδρόγειος
μια ανοξείδωτη αρχαία σκέψη επικυρώνει όση σοφία θα σταλεί στο μέλλον
πού να πιστέψω; ο θεός είναι εξίσου άκυρος
μ' ένα εισιτήριο θεάτρου που οι ηθοποιοί δεν έδωσαν ποτέ παράσταση
ο μισθός μου πολύς εν τοις ουρανοίς- τι λέμε τώρα;
ποιός θα πληρώσει τον βαρκάρη που θα με περάσει απέναντι;
σε τούτα τα νεκρομαντεία ο αέρας πια δεν είναι
καθόλου θωπευτικός- αναμαλλιάζει την κόμη σου
τα δέντρα ξιφομαχούν με τα απλωμένα κλαδιά τους
εσύ μηρυκάζεις την γήινη θλίψη
φθείρεσαι όπως ο χρόνος υποταγμένο σε κάνει..