...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

25 Απριλίου 2010

Μπορώ και διαβάζω τον άνεμο

Μπορώ και διαβάζω τον άνεμο και οι πνοές του πάνω στα ανθισμένα φυτά
είναι απόλυτα της δικαιοδοσίας μου. Ορίζω
αυτό το χάδι σαν ανάσα που υπόσχεται θεό από θεό.
Δεν κοιμάμαι, δεν πτοούμαι, δεν απελπίζομαι.
Δεν είναι μια ήττα μέσα μου αγιάτρευτο τραύμα.
Αγκαλιάζω τις ιδέες και μου γίνεται πιο πλατύς ο ορίζοντας.
Μιλώ με λόγο που κάρπισε.
Φανερώνονται κάποτε όλα: οι ψυχές απαστράπτουσες
φωταγωγούν το έρημο βασίλειο
της νύχτας.
Και κείνοι οι μενεξέδες που πολλά υπόσχονταν
λίγο πριν την αυγή, τώρα να, κοίταξε- τρίζουν
το ζορισμένο τύμπανο της όρασης να καταγράψει την αλήθεια τους.
Με τόσα ποιήματα που είπα δεν μπορεί παρά να αναρριχηθώ
ως τον αυλόγυρο που κρύβει τον παράδεισο.
Και θα φωτογραφήσω τα τοπία που ήθελα
ο νους μου μόνο αυτά να έχει..

3 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Με τόσα ποιήματα που είπα δεν μπορεί παρά να αναρριχηθώ
ως τον αυλόγυρο που κρύβει τον παράδεισο.

μου φτανει αυτο...
να ανθίσω...
να αναρριχηθω...
να αγγίξω...
να γευτω...
να ολοκληρωσω το λόγο της Ύπαρξής μου...

με εισιτήριο τα ποιήματα, Στρατη που απεικονίζουν της Ψυχής το ειδικό βαρος....

She είπε...

αυτό μ'άρεσε πολύ!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΚΑΚΙΑ...ΑΝΑΣΑ

Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι..
οι σκάλες όλες οδηγούν στον ουρανό, οι ατέρμονες σκάλες.
Οι καμέλιες ανθίζουν αλλά ο ήλιος που τις κοιτά
είναι ένας υπερόπτης θεός που δεν καταδέχεται να τις φλερτάρει.
Τα σπίτια είναι πάντοτε άσπρα
επίμονα άσπρα και φιλοξενούν μια παράξενη θλίψη.
Στις αυλές τους τα γεράνια είναι σαν να θυμίζουν τ' ανθεστήρια..
Ο μήνας τρέχει. Όλη η ζωή με ένα νόημα νίκης
επί των πάντων εξαργυρώνεται.
Το πρωί ένας γέροντας εκατοχρονίτης μιλά
σε μια παρέα παιδιών.
Μετά σαλεύει αργά κατά την πάνω ρούγα
όπου ένας γενειοφόρος λυράρης παίζει
χαρούμενους σκοπούς και τραγουδά.
Όλα με αίσθημα υγείας!
Και ο χρόνος ξεδιπλώνεται αόριστος, πράος
πάνω σ' όλα τα πλάσματα και με εμπιστοσύνη τα θωπεύει..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου