...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

13 Απριλίου 2010

Μ' ένα τρυπάνι κάνω το αφρώδες ξύλο της ελάτης να μιλά

Μ' ένα τρυπάνι κάνω το αφρώδες ξύλο της ελάτης να μιλά
μ' ένα πριόνι κόβω φέτες τα όνειρά μου
μ' ένα σφυρί καρφώνω πάνω στις σανίδες του μεσημεριού
αχτίδες ήλιου.

Και μαστορεύω τις ελπίδες μου μέσα στο μέλλον να υπάρχουν.

Πάλι με ένα τίποτα του πεταμάτου δημιούργησα
ένα χαρούμενο τραγούδι….

2 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Παλι με ένα τίποτε μεσα στα χερια μου προσεγγίζω δειλά μία Ψυχή που ξεδιπλώνεται στις ψηφιακές αναρτήσεις της, καταφέρνοντας να μετουσιώσει την ουσία σε σκέψη στο βάθος του νου του αναγνώστη, που φτωχός έρχεται και πλούσιος φευγει...


Φευγω... σου κλέβω?... μου χαρίζεις?..

Ποιητικό αλισβερίσι που μας κανει και τους δύο πιο πλούσιους...

Υπεροχη γη γραφή σου, Στρατή.. αλλα μάλλον πιο Υπέροχη είναι η Σκέψη σου...

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Κι ωστόσο τόσο απλά πορευόμενη σκέψη!
Να είσαι καλά Κάτια!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου