Το ποίημα είναι ένα γραμματικό κατορθωμένο..

Το ποίημα είναι ένα γραμματικό κατορθωμένο..

Δυνατά ξημερώνει..
Οι παρείσακτες σκέψεις
πάνε να φύγουν μες το άσυλο του αρχαίου δρυμού.
Φώτα.
Ο ήλιος νικά-
όπως να είναι ο μόνος που πρέπει.
Ένα ελληνικό αεράκι κατατρώει τα κλωνάρια
που στέκονται εκεί σαν μία περηφάνια που ξενίζει
τώρα. Τα βρύα πεισμώνουνε.
Είναι όπως μια υποψία που ποτέ δεν ειπώθηκε.
Τα ζώα του δάσους
εξομολογούνται στον ήλιο.
Ό,τι υπάρχει είναι ό,τι θα χαθεί.
Κερδίζει ο θάνατος σαν σε διάρκεια.
Αν δεις μες τον αόριστο χρόνο
τα πουλιά πετούν, τα πουλιά κελαηδώντας
έτσι που να τα προστατεύει η αιωνιότητα.
Όλα γαλάζια.
Και οι λέξεις που κρύβονται σαν τις μικρές πονηρές αλεπούδες
μην και τις δεις, οι λέξεις
που καμώνονται τον αδιάφορο-
τώρα είναι ένας λαός από καχύποπτη έμπνευση
που δεσπόζει παντού
μέσα στην επικράτεια της μετέωρης μέρας..
Όπως το ποίημα είναι ένα γραμματικό κατορθωμένο
που σου εγκλωβίζει τόσο λαβωμένη την ψυχή
που μάτωσε και άλλο δεν αντέχει
πια..