Κρατώ έναν στίχο από παλιό ποιητή

Ο αέρας είναι μαζί μας καλός, αναταράζει την λίμνη

Και γελά περνώντας βιαστικός ανάμεσα απ' τους ευκάλυπτους.

Οι πάπιες χαίρονται την ηλιόλουστη μέρα και γυρνούν

Πλατσουρίζοντας μες τα νερά σε έναν κύκλο

που επιβάλουν τα φυτρωμένα καλάμια.

Δεν είναι τίποτα να κοιτάς προς το μέρος τους αλλά

και είναι τα πάντα

Γιατί ηρεμεί η ψυχή μου, ο νους μου ησυχάζει

Κι όπως ρουφώ τον κρύο μου καφέ, πρωί ακόμα

Όλα γυαλίζουν στιλβωμένα ωραία

μες το λάδι του ήλιου.

Κρατώ έναν στίχο από παλιό ποιητή

Κληροδότημα και ανάβει η χαρά μου! Πουλιά

Σχίζουν τον καθαρό ουρανό και με τα τιτιβίσματα

Μουσουργούν απαράμιλλα και θάλλει

Και είναι εξουσία αισθήσεων το πρωί..

Είμαι ευτυχισμένος τώρα που καταλαβαίνω

Ότι λάθος σπατάλησα ό,τι σπατάλησα- τώρα θα πρέπει

Να φερθώ ευγενικά και σ' εμένα

Αποταμιεύοντας τα αισθήματα που μέσα μου λάμπουν!