τα δέντρα θίγουν τον παράδεισό μου αλλά τα πουλιά επάνω τους τραγουδάνε

τα δέντρα θίγουν τον παράδεισό μου αλλά τα πουλιά επάνω τους τραγουδάνε

ακόμη

κι εγώ

ξέρω την θρησκεία τους- φορώ

το ήθος μου,

πάω

στον κόσμο που ποτέ δεν γνωρίζει

να χρησιμοποιήσει μια αθώα έγκυρη άποψη.

η εφηβεία που είχα ήτανε ιοβόλο ροδάκινο

σαν μάγουλο από υγεία αναμμένο

φτώχιας το ζόρικο κουκούτσι φλέρταρε.

κι είχα τον τρόπο να μαθαίνω τον έρωτα:

από φιλί σε φιλί, από χάδι σε χάδι-

το κορμί ωραία που φλέγεται

κι αν το κρατάς καλά το μυστικό του

μέλει να δεις πώς η ψυχή ωραία ανθίζει!

α βραδιές που πέρασα βαθαίνοντας του εαυτού μου την κοίτη

και να με μάθω τελικά δεν μπόρεσα-

γιατί ήτανε άλλος που με κράταγε ρυθμός

αλλιώς που ήθελα δεν ήθελα σκεφτόμουνα..

όμως ο κόσμος αγρίευε, δυσκόλευε ολοένα κι αγρίευε

νύχτωναν όλα τα μυαλά κι οι θεωρίες

αποσυγχρόνιζαν το άγουρο μέλλον

κι ήθελα τόσο να κατανοώ αυτό που άλλες εποχές

θα το 'λεγες και ειμαρμένη..

βρέθηκα έτσι να γράφω το μπαρουτοκαπνισμένο μανιφέστο μου

αθώος με τους αθώους κι ένοχος με τους πολλούς

σκουριάζοντας την θέληση που μου απομένει..

αν πεις να γράψεις ιστορία μιας σκέψης

σκέψου δεν περιγράφεται ουσιαστικά η φωτιά

γιατί ό,τι θα κάψει είναι χρεωμένο της δικής της

εσώτερης τέτοιας απώλειας..