Από την πραγματικότητα με αγκάθια

Από την πραγματικότητα με αγκάθια

μόνο ένα αγκάθι τελικά σου μένει

η πόλη κοιμάται-

επάνω της

χορεύουν τόσοι μανιασμένοι άγγελοι- και κάτω

καλικάντζαροι που υμνούν το βαρβάτο σκοτάδι της.

στα παρτέρια φυτρώνουν οι εγωιστικοί πανσέδες

και τα βράδια η ζέστα καρφώνει πάνω στις σανίδες

τον πεινασμένο αρουραίο της.

κάτι αλλοδαποί τσακώνονται και η νύχτα

δεν ξέρει γρι από την βάρβαρη γλώσσα τους.

πλατεία Βάθης που οι πόρνες κάνουν δεκαπεντασύλλαβη

του στήθους τους την πραμάτεια..

κι όπου η Αχαρνών τίποτα απ' την δόξα του ονόματός της δεν θυμίζει..

χασισοπότες τρώγονται να μην η ζωή τους διαρκέσει τόσο μονότονα κι άλλο.

ουρλιάζει κάποτε του περιπολικού η σειρήνα.

η Ακρόπολη στοιχειώνει στο τελείωμά της την κοσμοπλημμύρα της οδού Αθηνάς

και μύρισε σουβλάκι επιδεικτικά το άμοιρο Μοναστηράκι.

ένας σάτυρος ασχυμονεί μες τον άπειρο χρόνο.

τον κοιτάς που είναι ο εσύ που έζησε  και μες το παρελθόν που εσύ δεν πήγες.

και όλα βαίνουν καλώς και εξακοντίζουν ελπίδα

που σήπεται βαμμένη εθνικά και που χρωστάς κι εκείνη

υπερδιπλάσια χρωστάει..