Έτσι στ’ αλήθεια μεγαλώνουμε…

61.

Έλα στα συγκαλά σου γιατί δεν
Θα βρεθείς ξανά στον ίδιο τόπο
Που αγαπούσες,
Που έτρεχαν νερά
Που μύριζε ωραία ο Ιούλιος
Κι η θάλασσα σαν απλωμένη φαντασία
Πρασινογάλαζη ίδια μιλά.

Έλα στα συγκαλά σου γιατί δεν
Θα βρεθείς ξανά στο ίδιο ποίημα
Που περπατούσες μέσα του παιδί,
Ντάλα το μεσημέρι
Και στο σπιρτόκουτο κρατούσες φυλαγμένο
Ένα τζιτζίκι-
(Έτσι για να το τυραννάς κι εκείνο αθώο να σου τραγουδάει.)

Έλα στα συγκαλά σου-
Η μέρα λιώνει όπως το ξανθό βερίκοκο

Κι η πράσινη χρυσόμυγα δεμένη με κλωστίτσα
Στα χέρια σου τα κέφια σου θα κάνει.

Μα εσύ δεν είσαι ίδιος πια.
Στάζεις άλλον ιδρώτα·
Μ’ άλλο αίμα
Ζεις και σκέφτεσαι…

Έτσι στ’ αλήθεια μεγαλώνουμε…

Ιούλιος 2008