Και είσαι συ η αγαπημένη μου Μαντόνα που την κελαηδούνε τα πουλιά!

62.

Πάνω στην γη που περπατώ και όλα κάτω μου διάφανα:
Δουλεύουν οι μαστόροι του άλλου κόσμου-
Και οι νεκροί που όλο άνωθεν κρυφοκοιτάζουν.

Περπατώ και τάχα πως δεν ξέρω κάνω
Ότι κάτω μου είναι αξία ο θάνατος.

Αλλά ακούγονται τα εκκωφαντικά σφυριά
Που λες σφυροκοπούν σε άφαντα αμόνια.
Μια ζωγραφιά της ίδιας κόλασης πως είναι.

Περπατώ και αδιαφορώ.
Με επιμέλεια.

Κοιτάζω τα παιδιά που παίζουν·
Τα λουλούδια
Που μιλούν.
Και το απλό μυστικό της μέρας που συνάζεται μες την καρδιά μου-
Τώρα που είμαι ακόμη ζωντανός!

Ένα λουλούδι δεν με είδε που δάκρυζα·
Συνέχισε να μοσχοβολάει.
Ένας ουρανός δεν λυπήθηκε τα όνειρά του·
Μου τα χάρισε.
Ένα κρατώ-
Τα άλλα στα χαρίζω-

Και είσαι συ η αγαπημένη μου Μαντόνα που την κελαηδούνε τα πουλιά!

Ιούλιος 2008