Η βάρκα του έρωτα…

Παλιά ονειρευόμουν περισσότερο· τώρα

Καταφέρνω μόνο μικρές δόσεις φαντασίας

Όπως να γεύομαι το μέλι

μιας κηρύθρας που δεν είναι πράγματι εκεί

Κι εγώ, αφροδισιακά, την φαντάζομαι.

Με πλημμύρισε πόνος· έτσι που η ζωή κυλάει μαγκωμένη

Σε δυσκολίες και σε φωτιές που τσουρουφλίζουνε

τον άτυχο που ψάχνει μια διέξοδο λυτρωτική.

Όμως είδα φεγγάρια

Είδα άστρα και άκουσα πολλές μουσικές

Μισές μέσα στον ύπνο μου, σαν ένα μέλος

Που αξίζει ατόφιο όλο το χρυσάφι.

Και του έρωτα η βάρκα -ας συντρίφτηκε απ' την πραγματικότητα

που λέει ο ποιητής-

κάτι μου άφησε στα χέρια να κρατώ

Ρημάδι ξύλο και μ' αυτό να βολοδέρνω,

Ανέλπιστα ο ίδιος ευτυχής, σε έναν

Ωκεανό που είναι η κρυφή χαρά μου όλη..

Έλα να αρμενίσουμε ωραία απελπισμένα Βλαδίμηρε!