Αυταπάτη…

Ανήλεο σκοτάδι, πηχτό σαν η έρημος-
Μουντζώνει τον ύπνο μου, ταραχοποιεί τα όνειρα·
Και μετά τα μεσάνυχτα που απουσιάζω
Απ' την πραγματικότητα, τί
Άνεμος με κυνηγά και τι
Μπαλώνει την θρησκεία μου ουσιαστικό όπως
ο ουρανός και απατηλό όπως η ποίηση;
Σε έχασα κι όταν σε βρήκα· οι νύχτες ράγισαν· όλες
οι φυλακές με φιλοξένησαν, όλα που ήσουν εσύ.
Και όταν έπαψα να κοιτάζω
Μέσα μου, ένας ήλιος
Ξημέρωνε,
αιθέρια κινούμενος
μες την δική μου αυταπάτη..