Ο μισθός μου…

Τουλάχιστον να εισακουστώ από το βαθύ σου αίμα, από το αυτί σου

που προσηλώνεται

στις αορτές της σελήνης, από

τα σχέδιά σου που αποκρυσταλλώνουν

τον έρωτα που στις παρειές δεσπόζει-

Τουλάχιστον να μείνω στις κοιλάδες των σκέψεών σου, στο ασήμι πάνω στα αποφασιστικά νερά

Της λίμνης που περικυκλώνεται

από τις καλαμιές και φυλά

Τα νυσταγμένα βατράχια-

Η πόλη διεκδικεί την ψυχή μου, η ψυχή μου

πουθενά δεν βολεύεται, το ρολόι

ντεραπάρει τον χρόνο μες την θλίψη μου, ευτυχώς

που υπάρχεις,

έτσι

Για να μένουν οι ισορροπίες

καλές ισορροπίες

και

Ο μισθός μου

πολύς εν τοις ουρανοίς..