...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

17 Απριλίου 2016

Μελαχρινή…



Ποιά λαλιά αφήνει τον καιρό αιμόφυρτο και από ποιόν ουρανό
Πίπτουν χελιδόνια ντελικάτα, σαν σφαίρες
Ακαθορίστου νοήματος, ταχεία
Που καθηλώνουν το βλέμμα μου ενώ η ζωή
συνεχίζεται και ενώ
σε φτάνει ποτέ δεν σε φτάνει- γιατί εσύ είσαι
Μια σάλπιγμα που εγείρει τις
Διμοιρίες των λουλουδιών.
Μάχιμες όλες!

Α μελαχρινό φουσάτο των πόθων μου, μάγισσα
Ειμαρμένη- σε φτάνω
Με τον νου μου μονάχα, σε κρατώ
Στην σκέψη μου- και ας μου αφιερώθηκες
Κάτι δυσοίωνα βράδια, όταν
Έσβηναν τα αστέρια και ο θεός μου μιλούσε
Κάτι παράξενες μουσικές..



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου