Του φωτός…

Στα χρώματα καταφεύγει ο ουρανός κι εσύ αγγίζεις
Την ευφράδεια του δέντρου καθώς ο ήλιος ψηλώνει και δεν μπορεί
Παρά να στέριωσε ο κάθε στίχος.
Πλοιάρια φανταστικά δρομούν κατά πάνω και σε αφήνουν ελεύθερη οι τεταμένες αγκύλες σου.
Από τον ύπνο στον ξύπνο μια απόφαση που δηλώνεται με την γαλήνη.
Και της επαρχίας ο ρυθμός, σινιάλο το 'να σύννεφο με τ' άλλο.
Κάτω από την λιόχαρη επιδερμίδα σου τσιρίζουν τα φωνήεντα του πόθου..