Καθρέφτης…

Η ζέστα έπιασε και ράγισαν οι καθαροί καθρέφτες·
Ένα ντουμάνι σύννεφου καρφώθηκε χαμηλά, μες την κοιλιά τους
Και αποδεκάτισε τις οπτασίες που περνούσαν·
Κοιτούσες βαθιά, σε μια προσμονή που δεν έχει ελπίδα
Κι όμως δεν ήξερες ότι μαραίνονται οι νεότητες·
το είδωλο σου επιστρεφόταν μισό φιλόδοξο και μισό
Κουρασμένο, στραμμένο
Κατά το μέρος μιας ψυχής που φθίνει
Λάμποντας.
Αδιάκοπα
Οι αβυσσαλέες αναζητήσεις μου ήθελαν κι άλλη θεότητα και να υπερβάλεις σε βρήκα
Χαιρόμενη το δώρο των νιάτων σου και την αμεριμνησία που σου δίνει η ορμή..