Η νύχτα είναι μια σκέψη που εξαερώθηκε…

Μια πόρτα που μάγκωσε τρίζοντας πάνω στους μεντεσέδες της

Μια επικοινωνία στο κενό που μπλέκει με την μοναξιά το δωμάτιο,

Λίγο το φως, διαβάζω

Σε λίγο σκοτεινιάζει, τα δέντρα θα φανερωθούν μες τον ύπνο μου

Με τα μελιστάλαχτα γλυκά τους πουλιά να κουρνιάζουν

Στα μεγάλα κλαδιά και στα πυκνά τους φυλλώματα,

Η νύχτα που έρχεται χειρονομεί κατά την φιλαυτία της

Ποτέ το σκοτάδι δεν είναι κάτι άλλο

Από ένα κοφτερό μαχαίρι που κι εσένα πονά

Και τον χρόνο που υφαρπάζει τις, τάχαμου, στιβαρές σου βεβαιότητες,-

Στο αβυσσαλέο μυστικό της πόλης, ο στενοχωρημένος άνθρωπος πλησιάζει

Φοβισμένος, ψάχνοντας από την αρχή τις αξίες του,

όλα τον πρόδωσαν, που να πάρει!

Τσιρίζει μια φωτιά των αστεριών που βρίσκει μες την καρδιά μου στέγη και ουράνια διάρκεια..