Ομοίως εκπληκτικά…

Το φως πλέκεται στα μαλλιά των δέντρων και μαγεύει
την ψυχή που ζητά επιφώνημα.
Να σκέφτεσαι πρέπει, να αναλύεις την ηθική πουτίγκα των λουλουδιών και, μετά,
να την διαιρείς με το άπειρο και
-αν σου βγει το αποτέλεσμα καλό-
να δέχεσαι εντολές από την Έκπληξη μόνο.
Ωστόσο είσαι μέσα στο πλήθος και σε γοητεύει η φλυαρία του
ή η σιωπηλή πορεία του που είναι μια ροή προς το αειθαλές
νόημα της συνύπαρξης. Άλλαξαν όλα. Κι η Ποίηση
αντλεί από τα νέα αρτεσιανά την δροσιά της.
Το καταλαβαίνεις αυτό
όταν σκοτείνιασε και η παράσταση αρχίζει
των σκιών- και ζητάς ένα σπίτι
που θα σε κάνει όμορφη πριγκίπισσα ενός ατέλειωτου παραμυθιού..