Μεθ' υμών..

Στον χειμωνιάτικο ήλιο, η πεμπτουσία των πραγμάτων αναιρεί το ειδικό βάρος τους και αυτά υπεισέρχονται
σαν οπτασίες λουλουδιών μες την συνείδησή μας, καλύπτοντας
το τρωτό μέρος της που δεν μας αξίζει.
Να η Ποίηση πώς κανονιοβολεί εναντίον μιας ανηκέστου κακεντρέχειας..
Όποιος το δει, το είδε: ο στίχος ιαίνει ψυχολογίες εύθραυστες και παρατεταμένα διορθώνει το κενό της ψυχής.
Τι θα συμβεί στο τέλος με τον άκαιρο ιδεαλισμό μου;
Μπορεί να μείνω μόνος, αστροπόρος στο νεφέλωμα, τοκίζοντας φωνήεντα που μουσουργούν θέλοντάς με αβρότερο..
Ο οίκος που έχω κατάλυμα, φωτός δημιούργημα και στα γαλάζια λιβάδια χαρίζεται-
Μεθ' υμών, μεθ' ημάς..

1.1.2016