Νύχτιο δράμα…

Όπως αυτός οπού δεν έχει ύπνο κι αγρυπνά
σηκώνεται ύστερα,
ανάβει ένα τσιγάρο και ανοίγει το παράθυρο
κοιτάζει τους αστερισμούς που του μιλούνε
και πιάνει με το χέρι του τον ουρανό- σηκώθηκα
νωρίς
ήπια την πίκρα μου και έμεινα
με την ματιά μου στο στερέωμα,
μεταφράζοντας μέσα μου
τα λόγια τα έξω-

άστρα χυμένα στο ποτάμι του ουρανού
άτσαλα άστρα
χλεύαζαν ησυχία που κυριαρχούσε- κι εγώ
με μια διάθεση να μείνω ακίνητος να τα κοιτώ
δεμένος στον τραχύ καημό μου
ένιωθα σαν ο πρωταγωνιστής ενός παραμυθιού
που δεν τελειώνει
μόνο
έναν καπνό φυσώντας έστελνα
κατά την ερημιά,
στα μέρη όπου η ελπίδα χάθηκε
όμως θα ξαναγεννηθεί
διεκδικώντας
ωραίο φαρμάκι του θανάτου, πικρή
μεγάλη, εντεταλμένη αιωνιότητα..