Πόσο με αθωότητα τώρα κοιτώ!

Απείθαρχα λόγια
όπως απείθαρχη κι η σιωπή
και το μέσα μας χάος 
και η ροή των γεγονότων
και η ξεθυμασμένη αλήθεια.
Πρόσωπα που αντικαθρεφτίζονται στον ουρανό,
βουβά και ευλαβικά πρόσωπα,
κινούνται λες όπως μια μεραρχία πολέμου,
ανηφορίζουν προς τον ουρανό.
Το απόγευμα ζωγραφίζει την πορεία τους,
υπάρχει μια συνείδηση εκεί έξω
Που υποβάλει και υπερβάλει,
που απολιθώνει τις συμπεριφορές
και κάνει επιτακτική την ανάγκη να επέμβει ο άγγελος
και να μας δώσει τα καλά της χάρης του.
Πόσο με αθωότητα τώρα κοιτώ!
Μου αρέσουν οι ψίθυροι που διασχίζουν το φως
και φτάνουν μέσα στην καρδιά μου,
τρέποντας
Την μελαγχολία μου σε άτακτη φυγή..