Η ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ..

Κραυγαλέο φεγγάρι κυρτό
ή κοίλο ανάμεσα στα φύλλα πικροδάφνης που λογχίζουνε
την ησυχία.

Στον φλοίσβο του γιαλού απαλές αγκάλες
της λειασμένης πέτρας που απόθεσε
μετά από αιώνες δώθε της ανθρώπινης αλήθειας ο καιρός.

Δεν την αντέχουμε την μοναξιά, πάμε
με το κεφάλι σκυφτό να ξαναμπούμε
σε μια μήτρα πολυθόρυβων πόλεων.

Εγώ που γράφω ξέροντας ότι στο τέλος θα μου τα χαλάσει όλα ο καιρός...

Μέσα μου έχω αφήσει άθελα να κατοικούν
σαρκοφάγα της θλίψης.

Από την μια μεριά αφήνει πέρασμα ανάμεσα στα σπλάχνα η αισιοδοξία.

Από την άλλη
μεριά- στο βάθος-
μαύρο ρήμα σκοτεινό αθροίζεται:
πονάω ή φεύγω…

Προσευχές σε άλλης ώρας θεούς- μετά
που θα κοπάσει της επιθυμίας η τρικυμία

Και στο γλαυκό στερέωμα θα αναφαίνει όπως ποίημα
η άνοιξη.

Στο τέλος
όλα τα κρατά μια ρήση φιλοσόφου..

Σαν να είναι
η νοητή γραμμή η μέσα μας που λες συνδέει
πρωτόγονο κι εξελιγμένο..

Και σε ίδιο έδαφος αφήνει να τραφούν
θύτης και θύμα..