...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

7 Απριλίου 2010

Ο τελευταίος των τελευταίων είμαι

Δεν ακούγονται πια οι καμπάνες και η μυθοπλασία
των πουλιών έφτασε να είναι ένα όμορφο τραγούδι…
σκίζονται τα υφάσματα- οι ώρες της μέρας
ξαναβάφουν το γαριασμένο τους όνειρο που μια θλίψη
μεγάλη χωράει…

ο τελευταίος των τελευταίων είμαι που υπερασπίζεται
μία ιδέα παράδεισο…

μεγάλες απίστευτες γαλαρίες, που τρυπούν τα σκυθρωπά βουνά, με βγάζουν
από την άλλη την μεριά των αποφάσεων:
όπου εγώ είμαι ένας πρίγκιπας χωρίς καμία εξουσία…

κατανάλωσα τα πάντα μου – τώρα έχω ένα αλφάβητο που ξενίζει
και το αμφισβητούνε οι επιδέξιοι να ορίζουν τα κοινά-

Κόβω ένα λεμονάκι
που μοσχοβολά και μέσα μου γίνεται πάλι νέος ο κόσμος…

τον συναντώ που όπου είμαι είναι, κι είμαστε
είκοσι δύο χρονών ερωτευμένοι άντρες….
Αναρτήθηκε από ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ στις 7.4.10
Ετικέτες

2 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Εκεί! Στο λεμονάκι είναι όλο το ζουμί σου.
Στη μεριά που βγάζουν οι γαλαρίες των βουνών μυρίζει ξένες αποφάσεις.
Δεν ανήκεις εκεί.
Το "αλφάβητο σου ξενίζει" βέβαια γιατί οι "επιδέξιοι να ορίζουν τα κοινά" δεν έχουν κόψει ποτέ ένα λεμονάκι να ¨μοσχοβολά" Δεν ξέρουν τον νέο κόσμο που συναντάς εσύ.
Άφησέ τους πίσω και τρέχα εκεί που η "μυθοπλασία των πουλιών έφτασε να είναι ένα όμορφο τραγούδι…"

Ωραίο Στρατή!!!

7/4/10 19:32
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Στο ξινό- το γλυκό..
Ωραία ζούμε μες την φαντασία!
Μ' αποκρυπτογραφείς τόπσο απλά και ωραία Χριστόφορε..
Καλό βράδυ!

7/4/10 19:58

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου